Bioscoopbezoek - La tête haute
Opgelet: Deze beschrijving bevat elementen van het plot!
La tête haute werd geschreven en geregisseerd door Emmanuelle Bercot en was dit jaar de openingsfilm op het filmfestival van Cannes. Het is ook een film over de begeleiding van probleemjongeren, een onderwerp dat me omwille van mijn beroepsverleden sterk interesseert. Twee goede redenen om deze film te gaan zien. En de laatste meteen ook een vrees: dat het allemaal wat te extreem positief of extreem negatief voorgesteld zou worden die begeleiding.
Maar die vrees bleek ongegrond: het hele verhaal is heel realistisch en genuanceerd weergegeven en nooit wordt iemand met de vinger gewezen. De personages zijn niet zwart-wit getekend, maar echte mensen die met elkaar interageren, dit ook dankzij de superknappe acteerprestaties van de hele cast: Catherine Deneuve (de jeugdrechter), Rod Paradot (Malony), Sara Forestier (moeder) en Diane Rouxel (liefje). Vooral Rod Paradot die de hoofdrol speelt en dat met zijn 19 jaar met zoveel verve doet is een revelatie. Alleen de rol van de ‘éducateur’ (Benoît Magimel) (een rol die in deze vorm in het Belgisch rechtssysteem niet bestaat of bij mijn weten door niemand zo wordt ingevuld) die zelf een moeilijke jeugd heeft gehad dreigt naar clichés af te drijven. Al is het moment dat hij begint te wenen omdat Malony naar zijn project vraagt en hij antwoordt dat hij gaat scheiden, waarop Malony dan weer fluistert ‘je t’aime’, een hele mooie scéne en zoals de hele film zo sterk omdat de tranen en de ‘je t’aime’ niet melodramatisch gebracht worden maar eerder onwennig, per ongeluk en net daardoor zo menselijk. Een aantal recensenten vinden een aantal scènes en muziekkeuzes wel te melodramatisch en voor de hand liggend, maar mij heeft Emmanuelle Bercot helemaal ingepakt.
Het verhaal begint met Malony die op 6-jarige leeftijd door zijn moeder bij de jeugdrechter wordt achtergelaten omdat ze hem niet aankan en eindigt als hij 18 is en afscheid neemt van diezelfde jeugdrechter. Het is een open einde, het kan verder goed of slecht aflopen. Het afgewezen worden komt in de film nog een aantal keer terug. Heel aangrijpend is dan ook de scène waarin Malony met één van zijn oude begeleidsters in de abortuskliniek zit omdat de dochter van de begeleidster haar zwangerschap van Malony gaat onderbreken. Malony vraagt aan de begeleidster of ze achter die beslissing staat en of ze hetzelfde zou willen als haar dochter zwanger was van een ‘nette’ jongen. Als ze daar ‘ja’ op antwoordt, stormt Malony naar het operatiekwartier om de uitvoering van de abortus tegen te houden. Erover voor de ene, heel schoon volgens mij, omdat het gaat over de bevestiging die Malony zo nodig heeft. Nog een aantal keer dreigt het verhaal fataal af te lopen, als Malony een auto-ongeluk heeft met zijn broertje erbij en wanneer hij een tafel tegen de zwangere buik van een begeleidster duwt (wat trouwens de enige onrealistische noot is, dat een vrouw die zover zwanger is die functie nog zou uitvoeren), maar gebeurt dat toch net niet. Malony heeft ‘geluk’ en daardoor kan het verhaal verteld worden van een ‘gewone’ moeilijke jeugd.
Het verhaal is niet kunstig of vernieuwend, maar wel heel realistisch en ijzersterk geacteerd.