Fictieautobiografie
In den beginne waren er warme boeken vol zoetigheden en zalig lezen, filosofische vragen over tegelijk boven en beneden en vertellingen over grote monsters die kleine bangerikken bleken te zijn.
Maar ook:
www.youtube.com/watch?v=P1sNXQQM9SQ
www.youtube.com/watch?v=hSvDidvstD8
www.youtube.com/watch?v=Y7KZqZn-yxA
"Die tv gaat nog eens ontploffen!" riep mijn mama. En ik geloofde het. Of het ook op waarheid gebaseerd was, weet niemand nu nog, maar feit is dat de TV niet mee verhuisde naar het nieuwe huis. "Wat doen jullie dan 's avonds !?" riepen de kinderen op de speelplaats.
Het was de tijd van papieren bibliotheekkaarten, gezelschapsspelletjes en een oudere broer met mooie boeken. Maar drie jaar later kwam er dan toch een televisie. Zou dat de reden zijn waarom ik zo laat aansluiting vond bij de adolescenten- en volwassenliteratuur? Of was het mijn immer twijfelende, afwachtende karakter? Op school zat ik ondertussen in de richting moderne talen, wat me wel al wat verplichte literatuur had opgeleverd, maar de eerste roman die ik vrijwillig las was 'De wereld van Sofie' van Jostein Gaarder.
Niet toevallig ging ik enkele jaren later ook filosofie studeren, wat me in contact bracht met filosofische schrijvers en me de mogelijkheid gaf om keuzevakken te volgen bij Germaanse, wat me weer een leeslijst van klassiekers opleverde. In mijn vrije tijd volgde ik woordkunst en kreeg ik theaterteksten en proza te vertolken. Ik verliet filosofie na de kandidatuursjaren en rondde mijn studie af in sociale en culturele antropologie, wat de wereldliteratuur in het vizier bracht.
En toen, na al dat studeren? Het aantal gelezen pagina's literatuur ging op en af met het ritme van al dan niet lezende huisgenoten en het aantal treinminuten tussen mijn huis en mijn werk. Maar ergens bleef het altijd wel aanwezig, die liefde voor literatuur. Het verbaast dan ook niet dat ik opnieuw aan het studeren ben, voor leerkracht Nederlands deze keer. En dat ik met veel plezier weer meer lees.
PS: Vandaag is de Telenetman langsgekomen om de kabel aan te sluiten. Na vier jaar zonder televisie willen we toch terug, denken we. Omdat ik niet wil geloven in de substitutietheorie. Omdat ik mijn kinderen goeie TV-programma's niet wil onthouden. Omdat ik wil dat ze bewuste keuzes leren maken. We moeten alleen nog een digicorder gaan halen. Geen haast, kan morgen wel.